Κατά την κυρίαρχη άποψη, που κατέκλυσε τα ΜΜΕ του δυτικού κόσμου, οι Αιγύπτιοι εξεγέρθηκαν για να διεκδικήσουν «ανθρώπινα δικαιώματα» και «δημοκρατικούς θεσμούς». Η πλειοψηφία των Δυτικών αναλυτών, έδωσε μικρή έκταση ή και αποσιώπησε τα βαθύτερα κίνητρα της εξέγερσης.
Στην πραγματικότητα, ήταν τα επακόλουθα του καπιταλιστικού συστήματος (η ένδεια, η αλματώδης αύξηση των τιμών, ο κοινωνικός αποκλεισμός,η ανεργία, η οργή των πολιτών και των νέων κατά της διαφθοράς, οι οποίοι αδυνατούν να ζήσουν αξιοπρεπώς), που οδήγησε στην έκρηξη.
Το 40% των Αιγυπτίων αμείβεται για την εργασία του με λιγότερο από δύο δολάρια την ημέρα. Με έναν πληθωρισμό να τρέχει στο 16%, ο κατώτερος μισθός του δημοσίου υπαλλήλου είναι 240 δολάρια και του ανειδίκευτου εργάτη στις πόλεις 170. Μεγάλες μάζες του πληθυσμού αναγκάζονται να τρέφονται κυρίως με ψωμί, ρύζι και όσπρια αφού η τιμή ενός κιλού κρέατος κοστίζει πλέον όσο 5 ημερομίσθια.
Όπως και η Τυνησία του Μπεν Αλι, ή παλαιότερα η Αργεντινή του Κάρλος Μένεμ, η Αίγυπτος εμφανιζόταν ως επιτυχημένο πρότυπο των νεοφιλελεύθερων συνταγών, παράδειγμα προς μίμηση για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Με ετήσια οικονομική μεγέθυνση της τάξης του 5% και τις ξένες επενδύσεις να υπερδιπλασιάζονται, η Αίγυπτος κατέλαβε την 10η θέση, μεταξύ 181 χωρών, ως προς την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων για την διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας…Τους καρπούς όμως αυτής της οικονομικής μεγέθυνσης, σφετερίζονταν οι περίπου χίλιες οικογένειες της αιγυπτιακής πλουτοκρατίας, λίγες εκατοντάδες χιλιάδες της μεγαλομεσαίας επιχειρηματικής τάξης με τους υπαλλήλους τους, οι ξένοι επενδυτές και οι πολυεθνικές, εγκαταλείποντας τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού στην ανέχεια.
Παρά την ευημερία των αριθμών, στην πραγματικότητα η Αίγυπτος των 85 εκ κατοίκων, βυθιζόταν στο έλεος του παγκόσμιου επιχειρηματικού καρτέλ, το οποίο λυμαίνεται τα οικονομικά όλων των χωρών, και ρυθμίζει τα εσωτερικά τους.
Ελάχιστοι ανέφεραν, και ειδικά στην Ελλάδα, την παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Αίγυπτο, που εδώ και είκοσι χρόνια έχει επιβάλλει την πώληση του 75% των εταιρειών του δημόσιου τομέα.
Σχεδόν ουδείς πληροφόρησε, ότι μόλις μία εβδομάδα πριν τις ταραχές, το ΔΝΤ διά στόματος κ. Άλαν Μακ Άρθουρ, επικεφαλής της μόνιμης αντιπροσωπείας του οργανισμού στο Κάιρο, ζήτησε την δραματική συρρίκνωση της ήδη ισχνής κοινωνικής πολιτικής, με την κατάργηση της κρατικής επιδότησης των καυσίμων, που αποτελεί το 15% των κοινωνικών δαπανών στην Αίγυπτο.
Το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα του Μουμπάρακ διατηρούσε την εξουσία χάρη σ’ ένα κράμα καταστολής, διαφθοράς και υποστήριξης από ισχυρούς ξένους παράγοντες. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή δεν εμπόδισε την Ευρωπαϊκή Ένωση να συνάψει το 2001 συμφωνία σύνδεσης με την Αίγυπτο, με συναλλαγές που τα τελευταία 10 χρόνια ξεπερνούν τα 2 τρις ευρώ.Ούτε στάθηκε εμπόδιο για την αμερικανική βοήθεια, που ανέρχεται στα 1,2 δις δολάρια τον χρόνο και μαζί με αυτή που χορηγείται στο Ισραήλ, φτάνει το 20% της συνολικής βοήθειας που δίνουν οι ΗΠΑ στο εξωτερικό, λόγω της υψηλής γεωστρατηγικής αξίας που έχουν οι δύο αυτές χώρες για την Δύση.
Δικαιολογημένη λοιπόν η βαθιά ανησυχία της Δύσης, όπως και η ρήση του γεν. γραμματέα του ΝΑΤΟ Α. Φ. Ράσμουσεν, ότι στην Αίγυπτο δεν κρίνεται η τύχη μόνο της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά και της παγκόσμιας τάξης…
Αριστερά δρώμενα 